จนกว่าจะกลายเป็นรัก E-books

ทุกครั้งที่เธอมองเขา สายตาของฉันจะมองแค่เธอตลอดไป

“มายด์ แกช่วยยืนนิ่งๆได้มั้ย เดี๋ยวครูสมชายก็มาจัดการหรอก” เสียงหวานใสปนเป็นกังวลของเพื่อนสนิทนั้น ไม่ได้ทำให้มายด์หยุดการขยุกขยิกไปมา ดวงตาเรียวสวยแบบฉบับสาวหมวยน่ารัก มองจ้องไปยังจุดที่แถวนักเรียนชายยืนอยู่

แววตาทอประกายระยิบระยับนั้น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนที่กำลังถูกแอบมองนั้นอยู่ในสถานะไหน ถ้าไม่ใช่คนที่เธอแอบชอบ

มายด์ยังคงยิ้มแฉ่ง แข่งกับแสงแดงร้อนระอุยามเช้า แม้ว่าที่นี่จะได้เข้าแถวเคารพธงชาติกันในโดมใหญ่ แต่แสงแดดก็สาดส่องมาถึงตัวจนได้ โดยเฉพาะกับแถวของน้องม.หนึ่ง อย่างพวกเธอที่อยู่ริมสุดเช่นนี้

ในขณะนั้นเอง มือของเมยที่ยืนอยู่ด้านหลังก็ยื่นเข้ามาสะกิด ทว่าคนที่กำลังถูกความรักครอบครองนั้น ก็หาได้ใส่ใจไม่

“เมยแกอย่ามาสะกิดได้มั้ย”

เมยยิ่งแสดงสีหน้าลำบากใจมากกว่าเดิม “ไม่ได้…มายด์ ครูสมชายมาแล้ว แกหยุดเถ…” คำว่าเถอะยังไม่ทันได้พูดออกไป ร่างสันทัดของครูสมชาย ครูฝ่ายปกครองที่ทั้งดุทั้งโหดและเคร่งกฎระเบียบเป็นที่สุด ก็เดินมาหยุดอยู่ที่พวกเธอทั้งคู่ สายตานิ่งคมของครูฝ่ายปกครองจ้องเขม็งที่สาวน้อยทั้งสอง

เมยกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก พร้อมๆกับค่อยๆดึงมือที่ยื่นออกไป กลับมากุมไว้ตรงหน้าพลางก้มหน้าก้มตาด้วยความสำนึกผิด ต่างกับสาวน้อยอีกคนที่ยังคงไม่รู้เรื่องรู้ราว ขาทั้งสองขาเขย่งไปมาไม่หยุด

“เมยแกเลิกสะกิดฉันได้แล้ว รู้แล้วๆว่าครูมาน่ะ อีกแป๊บนึง” เสียงนั้นดังขึ้นเบาๆ เมื่อรู้สึกว่ายังคงถูกสะกิดที่ตำแหน่งเดิมไม่หยุดหย่อน

เจ้าของชื่อที่ถูกเรียกยังคงกลืนน้ำลายเหนียวหนืด พลางคิดในใจอย่างเศร้าสร้อย ‘มายด์นะมายด์ แกรู้ตัวมั้ยว่าตอนนี้หายนะมาเยือนเราแล้ว’

“พรลภัส เมลดาตามครูมาเดี๋ยวนี้!”

เจ้าของชื่อทั้งสองต่างสะดุ้งเฮือก พร้อมกับหันไปมองที่ต้นเสียงทันที พรลภัสหรือมายด์นั้นทำตาปริบๆ พร้อมกับคำที่ผุดขึ้นในสมอง ซวยแล้วมายด์ นอกจากจะถูกหักคะแนนจากครูยังอายสายตาเพื่อนๆที่มองมาด้วย ที่สำคัญสายตาของเขาก็มองมาเช่นกัน

ฮืออออ

เธอไม่ได้ต้องการให้เขามองมาที่เธอด้วยเหตุผลแบบนี้ แง